Calendar

Edward „Eddy” Huntington urodzony 29.10.1965 w Peterlee w Wielkiej Brytanii – brytyjski muzyk nurtu Italo Disco.
Po ukończeniu 18 lat przeniósł się z północy kraju do Londynu. Zanim jednak został piosenkarzem pracował…jako model bo przystojniak był z niego nie byle jaki.
Eddy jest artystą, który miał szczęście spotkać dobrych producentów i pracować z kilkoma fascynującymi ludźmi. Przeszedł rodzaj wideo-telefonicznego przesłuchiwania z Baby Records i przez telefon puszczono mu muzykę z „USSR”.
Wkrótce udał się do Mediolanu na sesję nagraniową i wtedy wszystko się zaczęło.
Płyta została wydana jeszcze bez kontraktu, więc szybko podpisał kontrakt z Esquire (Baby) na dalszą współpracę.
Roberto Turatti i Miki Chieregatto byli producentami wszystkich utworów, słowa większości piosenek napisał nie kto inny jak sam Tom Hooker, Amerykanin mieszkający w Mediolanie.
Eddy Huntington wielokrotnie wspomina, podkreśla że miał niesamowite szczęście, że „USSR” była jego pierwszą piosenką i na swej drodze spotkał takich wybitnych producentów!
Pokochał ten utwór natychmiast i nagrał go w ciągu tygodnia, następnie dowiedział się, że jest na włoskich listach przebojów, bo nie był tego nawet świadomy, że tak szybko ten utwór został wydany.
Piosenka „USSR” jest klasycznym kawałkiem Italo Disco i prawdopodobnie najprawdziwsza w tym właśnie stylu.
Po wylansowaniu tego utworu zaczął się pokazywać w telewizji włoskiej, portugalskiej, francuskiej, hiszpańskiej, belgijskiej i niemieckiej, oraz na kasetach wideo w wielu innych krajach.
Był na Festival Bar we Włoszech, miał tournée po Włoszech i Portugalii, oraz kilka występów w Niemczech.
Artysta sporo czasu poświęcił tej jednej piosence, a nie skupiał się na promowaniu innych nagrań jak chociażby „Up & Down”.
Nagranie „USSR” zostało wydane w 1986 roku i stało się wielkim hitem w Europie i krajach byłego Związku Radzieckiego.
W roku 1989 wydał swój jedyny album Bang Bang Baby na którym znalazły się również super udane piosenki zasługujące na miano mega hitów „Hey Senorita”, „Physical Attraction”, „May Day”, „Bang Bang Baby”.
Eddy Huntington wycofał się z przemysłu muzycznego na początku lat 90′ i został nauczycielem w szkole podstawowej Eldon Grove Primary School w Hartlepool w Anglii.
Następnie przeniósł się wraz z żoną do Tajlandii gdzie uczył w międzynarodowej brytyjskiej szkole Bangkok Patana School w Bangkoku.
Po wieloletniej przerwie, 6 lipca 2009 roku nakładem wytwórni płytowej I Venti d’Azzurro Records ukazał się singel zatytułowany „Love for Russia”.
20 lutego 2010 roku artysta wystąpił w Polsce, podczas zlotu fanów muzyki Italo Disco w Warszawie.
Trzy lata później 26 lutego 2013 roku został wydany kolejny singel Eddy’ego Huntingtona, zatytułowany „Rainy Day in May”. 5 kwietnia tego samego roku miała miejsce premiera kompilacji ZYX Italo Disco New Generation Vol. 2, na której znalazł się utwór „Honey, Honey”.
W jednym z wywiadów artysta powiedział … „Fani Italo Disco są najlepsi, zawsze byli i nadal są wierni tej muzyce i czują ją do głębi. Mam nadzieję, że miałem chociaż mały udział w tym co dobre w tej muzyce. Jestem dumny z bycia częścią wspaniałej światowej sceny muzycznej.
Dziękuję każdemu, kto kiedykolwiek kupił lub słuchał i czerpał zadowolenie z moich piosenek. Mam nadzieję, że wkrótce będę znów nagrywał. Sprawiacie, że Italo Disco wciąż istnieje” !

Mirosław Breguła – współzałożyciel i wokalista zespołu Universe. W latach ’80 piosenki Universe ukazywały się pojedynczo na płytach winylowych wydawanych przez Tonpress. Zespół miał ogromną ilość fanów, a jego utwory były przebojami fal radiowych (m.in. „Lato z radiem” czy Lista Przebojów Programu 3 PR). Jednak dopiero w latach ’90 zaczęto regularnie wydawać płyty zespołu. Największe przeboje Universe to „Ty masz to, czego nie mam ja”, „Mr. Lennon”, „Wołanie przez ciszę”, „Głupia żaba”, „Tacy byliśmy”, „Tyle chciałem ci dać” (duet z Beatą Kozidrak) czy też „Daj mi wreszcie święty spokój”. 2 listopada 2007 Mirosław Breguła popełnił samobójstwo w chorzowskiej kamienicy przy ul. Wandy, w której mieszkał.

18 listopada 1960 urodziła się Kim Wilde. Swoją pierwszą płytę nagrała i wydała w wieku zaledwie 21 lat. Pochodzący z tego albumu debiutancki singiel „Kids in America” bez problemu dotarł do 2 miejsca UK Chart i był nr 1 we Francji. Kolejne single i kolejne albumy utrwalały jej status gwiazdy. Mimo pewnych perturbacji z firmami płytowymi, wciąż parła do przodu nagrywając kolejne przeboje i stając się gwiazdą światowego formatu. Mimo, że ma w swoim dorobku dziesiątki autorskich hitów, paradoksalnie jej największym przebojem stał się cover. W 1987 roku Kim wydała singla z piosenką „You keep me hangin’ on” z repertuaru żeńskiej grupy The Supremes, który stał się światowym przebojem. Polskim fanom Kim Wilde najbliższy jest zapewne jej album „Close” z 1988 roku, który Kim promowała m.in. występem na festiwalu w Sopocie i z którego pochodzą takie hity jak „Hey Mr.Heartache”, „You came”, „Never trust a stranger” czy „Four letter word”. W 1995 roku po wydaniu płyty „Now & forever” zniknęła ze sceny, aby 11 lat później powrócić płytą „Never say never”, która oprócz premierowych utworów zawierała nowe wersje jej starych hitów. Wciąż jest aktywna zawodowo, choć jej kolejne płyty nie cieszą się już takim uznaniem jak te z lat ’80.

Melanie Janene Thornton (ur. 13 maja 1967 w Charleston, zm. 24 listopada 2001 w pobliżu Bassersdorf) – amerykańska piosenkarka. Współtworzyła europejską grupę La Bouche, założoną przez niemieckiego producenta Franka Fariana.

Od szóstego roku życia uczyła się śpiewu, a także gry na fortepianie i klarnecie. Później ukończyła naukę w college’u. W lutym 1992 roku wyjechała do Niemiec do siostry i jej męża. Śpiewała w Macon, Ga, Band, Danger Zone.

Nagrane hity to Be My Lover oraz piosenka Sweet Dreams z grupą La Bouche, które w latach 90. były na szczytach list przebojów. W 2000 roku rozpoczęła solową karierę w Niemczech. Przed listopadem 2001 roku nagrała m.in. piosenki Love How You Love Me, Wonderful Dream, Memories i Heartbeat. W 2001 roku na rynku muzycznym pojawiła się nowa płyta Melanie Thornton zatytułowana Ready To Fly (Gotowa do lotu), ukazały się trzy single z albumu oraz nagrana specjalnie dla Coca-Coli świąteczna piosenka Wonderful Dream. Na płycie DJ BoBo Celebration, która ukazała się na początku 2002 roku, gościnnie zaśpiewała z nim piosenkę pod tytułem Love of my Life.

W listopadzie 2001 roku zginęła w katastrofie lotu Crossair 3597 pod Zurychem.

Projekty w których brała udział:

• Danger Zone
• Schnapka
• Groovin’ Affairs
• La Bouche
• Le Click (Tonight Is the Night)
• Orange Blue
• Joy-Lab
• Comic
• 100%
• Men Behind
• Hystery
• Loop

Savage  czyli Roberto Zanetti urodził się we włoskiej miejscowości Massa 28. listopada 1956 roku. W trakcie uczęszczania do szkoły podstawowej zainteresowania jego skierowały się ku muzyce i majac 14. lat rozpoczął naukę gry na fortepianie.
Swoje hobby postanowił już wtedy uczynić centralnym punktem przyszłej kariery. W szkole średniej próbował swoich sił występując z różnymi grupami muzycznymi, między innymi z SANTAROSA, zbierając jednocześnie doświadczenia mogące przydać się w jego planach dotyczących przyszłej kariery. Założył wtedy własną grupę TAXI, w której obok niego występował kolega ze szkoły, ZUCCHERO „Cukier” Fornaciari, grający na gitarze.

Jako Robyx pisał i produkował przeboje dla takich wykonawców jak Radiorama, Wilson Ferguson, Paula Evans. Pod koniec lat ’80 wylansował nową gwiazdę – rapera Ice MC. Później był ojcem sukcesu takich wykonawców jak Double You i Alexia. Wszyscy kojarzą go jednak przede wszystkim jako czołowego wykonawcę italo disco i autora nieśmiertelnego hitu „Only You”

Marie Fredriksson w dzieciństwie mieszkała z rodzicami w Östra-Ljungby. W 1986 razem ze swoim przyjacielem Perem Gessle utworzyła zespół Roxette. W 1994 wyszła za mąż za Mikaela Bolyosa, mieli dwójkę dzieci. W roku 2002 u Fredriksson wykryto guza tylnej części mózgu, w związku z czym musiała przejść intensywne leczenie w Karolinska Hospital w Sztokholmie. W czasie trwania choroby zniosła miesiące chemioterapii i serie napromieniania. Pomimo szybkiego leczenia, natychmiastowej, udanej operacji, Marie doznała trwałego uszkodzenia mózgu. Straciła przez to zdolność czytania, liczenia, a także doznała paraliżu prawej strony ciała i częściowej utraty wzroku w prawym oku.

W styczniu 2003 zespół Roxette otrzymał z rąk króla Szwecji Karola XVI Gustawa Królewski Medal z Niebieską Wstęgą. Ceremonia była pierwszą, na której Fredriksson pojawiła się po operacji. W 2004 piosenkarka oświadczyła, że jest już zdrowa. W tym roku również wydała pierwszą solową płytę po angielsku, „The Change”, której teksty opowiadają o jej chorobie i uczuciach. W 2006 z okazji 20-lecia zespołu Roxette wraz z Perem Gessle wydała płytę z największymi hitami zespołu A Collection of Roxette Hits – Their 20 Greatest Songs! oraz box – The Rox Box / Roxette 86-06. W 2007 wraz z mężem Mikaelem Bolyosem nagrała kolejną anglojęzyczną płytę – „A Family Affair”. W 2018 roku wydana została biografia Marie Fredriksson napisana przez piosenkarkę i Helenę von Zweigbergk.

Zmarła 9 grudnia 2019 w swym domu wskutek nowotworu mózgu, z którym walczyła od 2002 roku

Luigi di Agostino (ur. 17 grudnia 1967 w Turynie), lepiej znany jako Gigi D’Agostino lub Gigi Dag – włoski DJ, remixer i producent muzyczny.

Popularność w Europie zdobył w 1999 i 2000 roku, dzięki pochodzącym z epoki „Tanzen” i albumu „L’Amour Toujours” singlom „Bla Bla Bla”, „The Riddle” „La Passion” i „L’Amour Toujours”.

Di Agostino karierę DJ-a rozpoczął pod koniec lat 80. w Turynie. Jego pierwszy występ miał miejsce w turyńskim klubie Woodstock, od 1993 do 1998 roku na stałe występował w klubie Ultimo Impero.

W 1992 roku pojawiły się jego pierwsze produkcje muzyczne.
Remiksy utworów Wendy Garcia Sexo Sexo oraz Rave Tirolers Uipy, wydane zostały pod pseudonimem Noisemaker, który towarzyszy mu do dzisiaj.
W 1993 roku powstał projekt Voyager, założony wspólnie z Sergio Datta i Maurizio De Stefani, który w tym samym roku wydał utwór Hypnotribe oraz Baseball Furies, a w 1994 City Of Light. Projekt ten istniał do 1996 roku, ale już bez wsparcia Gigiego.

W 1994 Agostino wydał swój pierwszy singiel winylowy The Mind’s Journey i rozpoczął współpraca pomiędzy Gigim a Daniele Gas.
Wynikiem tej współpracy były płyty Experiments Vol.1, Creative Nature Vol.1, Creative Nature Vol.1 (remix), Creative Nature Vol.2.

W tym samym roku Gigi D’Agostino wydał remiksy utworów Groove Planet Dirty Work oraz Harmonya No War, natomiast pod koniec roku 1996 został wydany jego pierwszy album A Journey Into Space.

W 1995 roku Gigi stał się członkiem teamu Gianfranco Bortolottiego, głównego twórcy Media Records, w którym jest aż do dzisiaj. w wytwórni BXR wydał EP Melody Voyager, a następnie w 1995 i 1996 roku wydał Giallone Remix, Fly, Sweetly, New Year’s Day, Gigi’s Violin (które doszło do czwartego miejsca najlepiej sprzedających się singli we Włoszech), Elektro Message i Angel’s Symphony (utworzony we współpracy z Mauro Picotto).

W 1996 roku wydał kompilację Le Voyage ’96, która sprzedała się w liczbie 80 tys. sztuk, a następnie jej kolejną część Le Voyage Estate.
W tym samym roku wydal kolejny album pod tytułem Gigi D’Agostino, który zawierał 19 utworów i sprzedał się w liczbie ponad 60 tys. sztuk.
Jeszcze przed 1997 rokiem Gigi wydał swoje Greatest Hits.

W międzyczasie muzyka Gigiego zaczęła ewoluować i się zmieniać. Wydane zostało EP o nazwie Gin Lemon oraz singel Music (an echo deep inside me), w którym Gigi po raz pierwszy wykorzystał wokal w swoim utworze.

Rok 1997 był pod znakiem wielu remiksów. Wydane zostały remiksy utworów Sharada House Gang – Gipsy Boy, Niccolò Fabi – Il giardiniere, Raf by Picotto – In 2 My Life e Divine Works – Ancient Person Of My Heart.

Rok później rozpoczęła się współpraca z Paolo Sandrini, który współpracował przy utworach wydawanych jako Gigi D’Agostino. W efekcie tej współpracy w 1998 roku wyszedł Elisir, nowy singel Cuba Libre, oraz The Way i Movimento. Pierwszy z nich został następnie umieszczony na albumie L’Amour Toujours, a drugi na EP Tanzen.

W 1999 roku, kiedy wyszła kompilacja Eurodance Compilation zmiksowana przez Gigiego, która zawierała kilka nieznanych wcześniej jego utworów, Gigi otrzymał platynowa płytę i został nagrodzony jako Najlepszy producent roku podczas Italian Dance Awards.
W ciągu tego roku wydano także Bla Bla Bla, jeden z największych hitów Gigiego.
Na singlu Bla Bla Bla znajduje się utwór Voyage, pierwszy przykład stylu jakiemu poświęca się d’Agostino w czasach dzisiejszych, czyli Lento Violento.
W tym samym roku wyszła również EP Tanzen, która zawiera między innymi utwory Another Way, The Riddle i La Passion.

Pod koniec 1999 roku wyszedł jego nowy, dwupłytowy album pod tytułem L’Amour Toujours, który zawierał 23 utwory. Album ten osiągnął 10 miejsce wśród najlepiej sprzedających się płyt we Włoszech i w ten sposób d’Agostino zdobył kolejną platynową płytę.
Gigi otrzymał wtedy również nagrodę dla Najlepszego Dj – producenta roku, Artysta reprezentujący Włochy na świecie, oraz został nagrodzony także na Austrian Music Award.

W 2000 roku singel The Riddle w samych Niemczech sprzedał się w ilości miliona sztuk, a we Francji w liczbie 200 tys. W tym samym roku Gigi wydał również 2 EP, a mianowicie Tecno Fes, które zawierało remix L’Amour Toujours, oraz Tecno Fes Vol 2.

W październiku 2001 roku Gigi powraca publikując Super we współpracy z Albertino, który osiąga drugie miejsce wśród najlepiej sprzedających się singli we Włoszech i otrzymuje dwie nagrody: Najlepszy producent dance, oraz Public Award na Danish Djs w Kopenhadze. Następnie wydaje nowe EP o nazwie L’Amour Toujours, a w grudniu 2001 roku wydał kompilacje Il Grande Viaggio Vol 1, która zawierała specyficzne dźwięki proponowane przez Gigiego. Następnie wystąpił na Donauinselfest w Austrii, gdzie jego występ oglądało 70 tys. ludzi.

W 2003 roku Gigi dołączył do grupy członków radia Radio Italia Network, gdzie prowadzi Il Programmino di Gigi D’Agostino, które na początku było 45-minutowym przerywnikiem w programie Los Quarenta, a następnie miało swoją własną audycje w soboty w godzinach od 14 do 16.

W listopadzie 2003 roku Gigi D’Agostino publikuje Silence EP (Underconstructon 1).

W obecnym okresie Gigi tworzy utwory które nazywa Lento Violento. Opiera się to na zwolnionym tempie i bardzo mocnych dźwiękach. Pierwszym sukcesem tego stylu był utwór Passa, opublikowany na kompilacji Il Programmino di Gigi D’Agostino. Wcześniejszym utworem nagranym w tym stylu było Le Serpent.
Od tego czasu Gigi poświęcał coraz więcej miejsca dla Lento Violento wydając w 2004 roku we współpracy z dyskoteka Altromondo podwójną płytę, gdzie cd 1 było w całości zmiksowane przez Gigiego i poświęcone głównie Lento Violento.
Od tej płyty wywodzi się styl Lento Violento, która zawiera dźwięki bardzo minimalistyczne w wielu utworach, klimat zawsze bardzo ciężki i prosty, w którym dominuje ciężki bit i w niektórych przypadkach mroczna melodia.

2004 to rok licznej współpracy Gigiego z takimi artystami jak Molella czy Datura. Następnie wychodzi 2 i 3 część Underconstruction oraz kompilacja Laboratorio 1, która zawiera wiele utworów wydanych spod wytwórni Noisemaker.

W listopadzie 2004 roku wyszła kompilacja Benessere 1, która na dwóch płytach zawierała utwory wybrane i zmiksowane przez Gigiego. W grudniu 2004 wyszedł kolejny album L’Amour Toujours II, który na dwóch płytach zawierał wiele nieznanych wcześniej utworów oraz kilka przerobionych wcześniejszych hitów.

W 2005 roku Gigi produkuje wiele kolejnych płyt. Kompilacje Laboratorio 2, Laboratorio 3 oraz singel Welfare pochodzący z albumu L’Amour Toujours II, a także Movimenti Incoerenti Vol 1,2 i 3 (wydane tylko na płytach winylowych), oraz singel La Batteria Della Mente (który zawiera także remix Roberto Molinaro), a także winyl La Tarantella dell’Orso. We wrześniu 2005 roku Gigi dzięki ścisłej współpracy z Altromondo Studios oraz z Provenzano Dj otrzymuje propozycje pracy w radiu m2o i prowadzenia codziennie programu o nazwie Il Cammino di Gigi D’Agostino (przy pomocy Luca Noise)

Gigi produkował wciąż kolejne single, które wychodziły na płytach winylowych, jak choćby: Like A Prayer (cover znanej piosenki Madonny), Cammino Contento, Minestra EP. Końcówka 2005 roku charakteryzuje się wyjściem Disco Tanz – many ways for deejays, która oprócz nowych utworów, zawiera utwory opublikowane wcześniej na winylach, oraz singel I Wonder Why, który wyszedł potem zarówno na winylu jak i na CD.

Rok 2006 rozpoczyna się w marcu wyjściem Some Experiments, która w najlepszy sposób przedstawia styl Gigiego we wszystkich jego twarzach. Utwory radosne i rytmiczne mieszają się z piosenkami oraz z mrocznymi klimatami. Niewielki wkład (bo w 2 własne oraz 1 częściowo utwór) ma także Polak, Luigi Elettrico (wymieniony jako signor Sosnowski), dzięki któremu powstały: Gigi’s Love, Pigia pigia oraz Those were the days.

Rok 2007 charakteryzuje się wieloma produkcjami w klimatach Lento Violento. 27 kwietnia 2007 roku została wydana płyta o nazwie Lento Violento e altre storie, dzięki której Gigi D’Agostino otrzymał srebrną płytę za ponad 20 tys. sprzedanych kopii i osiągnął 3 miejsce wśród najlepiej sprzedających się płyt we Włoszech oraz 1 miejsce wśród producentów niezależnych.

Kilka miesięcy po sukcesie Lento Violento e altre storie Gigi D’Agostino 27 lipca opublikował kolejną podwójną płytę. Artysta to Lento Violento Man a tytuł płyty to La Musica Che Pesta.

25 lipca 2008 roku d’Agostino powraca do sklepów z płytą Suono Libero, na której znajduje się 40 utworów.